Being Bedouin

Spannende weg naar Nuweiba, niet aangenaam spannend, gewoon hopen dat de boottocht die me te wachten staat weer geen 18u zal duren voor ik de reeds zichtbare overkant zal bereiken.
En inderdaad, de `fast boat` doet er slechts 10u over om de overkant te bereiken (1u volgens de inrichtende instantie). Tijd genoeg gehad om met Jan en alleman kennis te maken en bij het uistappen was ik al innig verenigd met met een Zwitsers\Egyptisch koppel en een gast van Equador die in Brussel studeert. De Zwitser was vorig jaar `en accident de parcours` een maand bij een bedouinfamilie in Little Petra blijven plakken en zij stonden hem aan de oever op te wachten. En of ik zin had om ook enkele dagen bij hen te slijten. Aan de overkant vonden we Khaled die druk met 2 Canadezen aan het onderhandelen was om hen als taxi ook naar Petra te brengen. Zij gingen onder geen omstandigheden met hem meegaan want Khaled viel meer om van zattigheid dan dat hij recht kon getrokken worden. Dit was dus de vriend en ons vervoer. Kon dus niet misgaan, insjallah. Matthia (de Zwitser) vroeg naar wat uitleg en ging onder geen beding in een zatte bus (5 zitplaatsen en overdekte laadbak) kruipen. De over zijn theewater zijnde bedouin distancieerde zich van de chauffeur die nog geen druppel zou aangeraakt heben, lang leve de chauffeur Mahmout. Na een ouderwetse alcoholcontrole (blaas eens in mijn muile) beschouwden we Mahmout rijwaardig maar het is uiteraard moeilijk een welriekende stront met zekerheid te herkennen in een varkensstal.
De gastheren duwden ons vierkoppig gezelschap in de wagen en voor de 2 Canadezen was er nog wel wat plaats in de laadbak en weg waren we.
`Jordanian tradition`: riep Khaled en duwde ons elk een pint in de handen, na 10 uur op de boot geen onaangename verrassing maar de de chauffeur zat voeren leek ons net iets te gevaarlijk. Matthia ging in eeuwig protest maar Mahmoud voelde zich in zijn mannelijkheid gekrenkt (precies hij kon niet zuipen en rijden tegelijkertijd). Na lang aandringen zette hij zich aan de kant en we kregen de keuze: 1) om 2u `s nachts aan de kant gezet worden van een onbekende Jordaanse autostrade of 2) de weg verder zetten waar ons een warm bed en en een warme maaltijd stond te wachten, wel met Mahmoud uiteraard want hij was een echte man. Collectief dan maar voor het 2de plan gekozen en Mahmoud ging ons eens bewijzen dat hij kon rijden. Veel heeft uw reporter nog niet bewezen in het leven en van bewijzen heb ik nooit veel af geweten maar... je bus keihard tegen rotsen doen crashen dat de onderdelen er af spetteren lijkt mij geen bewijs van goed bestuur (misschien in cd en v-ogen maar niet in de mijne). De bijna gekantelde bus werd recht getrokken, uitlaat, bumper en nog wat onderdelen bij de Canadezen in de koffer gesmeten ( de Canadezen die op dit moment bijna uit hun slappe lach of hypervantilatie waren ontsnapt) en er werd weer gas gegeven terwijl Mahmoud zijn verhaal afmaakte over hoe vrouwen als een paar schoenen zijn, iedere dag kan je een ander paar hebben.
Heelhuids aangekomen in Little Petra stonden vrienden en familie midden in de nacht klaar om ons te verwelkomen met speis en drank.
Na een dagje bij de Bedouins door te brengen besloten we dat dit een surealistische omgeving was om er geen nieuwjaar te vieren. Dus trokken we `s nachts met 8 mensen uit 5 verschillende continenten naar de woestijn om bij blauwe, volle maan, groot kampvuur en lekkere barbeque nieuwjaar te vieren en de Bedouinhumor leerden aprecieren.
Bvb. om muziek te heben start iemand de motor van de jeep en een grauwzwarte Onslow-achtige rookontploffing blaast het zand weg richting gasten, eten en Kyoto. Iedereen in paniek maar Khaled lacht zijn tanden bloot en grinnikt `hey, you changed the weather, it`s getting dark now`.

Op 1 januari, 6u ` s morgens reeds als eerste gasten op de prachtige site van Petra. Na een dag klimmen en klauteren (mijn beide paren schoenen die ik meedraag zitten al vol gaten door uit puur enthousiasme op iedere rots te klimmen) gingen we in een hotel uitrusten om de dag nadien terug elk onze weg op te gaan. Marcello, de Equadoriaan, ging de dag zelf nog vertrekken maar miste net zijn bus. Op gepaste, Jordaanse, wijze werd dit opgelost en zo werd zijn vervoer op de autosnelweg klemgereden en werkte openbaar vervoer weer opperbest.