Peter Pan meets Alladin

28/12:
Ochtendstond heeft goud in de mond en daarom om 8u al in een dichtbevolkte minibus.
Inhoud van dit aftands vehicel: 2 Egyptenaren, 2 Canadezen, 1 Chinese, 1 Fransman, 4 Belgen, 2 Amerikanen, 2 Australiers, 1 Marokkaanse en 1 Sloveense, al bij al wat krap dus voor zo`n minibusje. `t is al bij al Afrika en hier dus ook `is er nog een plaats vrij dan kunnen er nog wel 5 bij`.
Stop 1: Katharinaklooster: bij het betreden van gebouw plots heimwee naar de plaats in de minibus. Als sardienen in een ton van gang naar gang geduwd. Mooie kunst (naar men mij verteld, de kunstkenner in mij moet nog geboren worden) maar allemaal vrij religieus geinspireerd.
De meeste bezoekers sloegen bij het binnengaan meer kruisjes dan dat een zatte Rus op wekelijkse basis zijn wijf slaat. Bizar: een Islamitishe wekker om 5u `s morgens is mij in orde, een restaurant dat 10 minuten alle activiteiten stil legt omdat alle personeel eventjes aan de grond gaat snuffelen, geen probleem. Maar een kruisteken...
Een mens zet zich ofwel af tegen zijn achtergrond (Ayaan Hirsi Ali) of verdedigt het met hand en tand (Geert Wilders), geen tussenweg.Misschien word ik wel de volgende Hirsi Ali zonder haar te vestaan en begin mijn eigen kruistocht, nu ik toch op weg ben naar Jeruzalem.
Na het klooster mt Sinai opgeklommen met adembendemend zicht, uitgestrekter dan Dadesvallei (Marokko) en minder grote rotsen (dus beklimbaarder) dan Hampi (India).
In de groep kennis gemaakt met Karima, een mooie, jonge, Marokkaanse vrouw (mijn leeftijd aanzie ik even als jong) die op dit ogenblik aan een Parijse universiteit doctoreert in `economics and development`.
- `Tu veux fumer un club a l`autre coute du Mosque?` (er stat een moskee en een kerk op top van mt Sinai)
-`Bien sur mais pourquoi a l`autre coute?`

Aan de andere kant toegekomen zegt ze me dat de oude mannen in de winkeltjes te geschokt zouden zijn van een rokende vrouw. `Ils sont conservatives et stupides`.
Ook over de Marokkaanse jongeren in Europa had ze een duidelijk beeld. `Les parents ne le donnent pas d`education, en Europe ils sont revenu des sauvages`. Maar op dit moment kraait de top van de moskee wat geluid en de vrijgevochten vrouw ruilt haar `club` voor een hoofddoek en gaat gezellig mee gaan bidden.
Allah is groot maar past toch nog steeds in het frele, tengere lijfje van Karima. Plots respecteer ik hem iets meer, viva Allah, patatten met (halal)saucissen.

ps. excuseer me voor het lamentabele Frans (naast de vele verkeerd geschreven woorden, staan er hier ook geen accenten op het keyboard)

29/11: finding Nemo

Oh snorkelende, wonkelende waterdink...
Knik naar rechts: Azie, knik links: Afrika, knik naar beneden: gekste vissen in de gekste kleuren, geen goa die er aan tippen kan. Vissen die ik enkel kende vanuit kindertijd in`t viske (viswinkel die mijn overbuur was zo`n 20 jaar geleden) uit de aquaria die ik menig uren staan bekwijlen heb. Kleuren waarvan ik niet meer wist dat ze bestonden. Geen wonder, Belgisch water is groener en donkerder dan de meloencocktail die op het strand staat te wachten op mij (en ja U bent nu jaloers).
Voel me de kruising tussen Alladin en Peter Pan. Tinkelbella al een tijdje niet meer gezien maar ze gaf me kennelijk een grote dosis poeder om me te laten verder vliegen over deze planeet, laat dit alsjeblieft nog lang duren.

Je vous embrasse,

PS. bedankt voor de leuke reacties en feedback op eerste post. Meer mag komen.

veloren dagen maken gulukkig

Voor zonsopgang op de trein gesprongen met de hoop nog wat flauw zonlicht van de dag op te vangen. Bij het landen in het donkere Amman wist ik dat dit ijdele hoop geweest was. Wat ik wel opving was een grenscontrole die iedere bladzijde van mijn 900 bladzijdende tellende boek doorzocht op bommen, drugs en wellicht ezelsoren. 2 van de 3 zijn er zeker niet gevonden. Bij overgangen naar het Midden-Oosten werd er anders gecontroleerd. In het stadion van `Queen Alia National airpot` was er zelfs een wedstrijd tussen FC luchthavenpolitie tegen KV bagageconroleurs die ik kon bijwonen en zelfs een balletje meetrappen. Mijn bagage kwam zo wel 2 uur later toe (zoals van alle andere passagiers) maar de sfeer zat er wel dik in. Waarom geen onspanningssamenwerkers naar het noorden zenden in plaats van ontwikkelingssamenwerkers naar het zuiden? Na de kerstfeesten 2 uur geslapen en om 1 uur `s nachts in hotel bewusteloos gevallen tot de Moskee (die ze `s nachts naast mijn hotel moeten geplaatst hebben) mij om 5 uur voor het ochtendgebed wakker riep, zonder de slaap te kunnen hervatten, dank u Allah voor deze alarmklok, gelieve in het gevolg mijn GSM te volgen.
Om 7 uur zodoende in een busstation aan het wachten om Egypte aan te doen. Basel leren kennen. Militair die geen spetter Engels kent maar me met een kaart van Jordanie (uit zijn militaire agenda gescheurd, klopt voor geen meter met die van kijn lonly planet) mij zijn gastvrijheid wou getuigen. Voor de bus met ongeveer alle andere passagiers ( aangezien het een public bus was geen enkele andere tourist aan boord) wat gekletst en zodoende alle foto`s op iedere GSM van iedere medereiziger (behalve van de 2 vrouwen, hebben die wel een GSM?) mogen aanschouwen. Op de busrit naar Aqaba slechts 3 militaire conroles gehad.
1. Gans de bus paspoort afgeven behalve uw reporter
2. Gans de bus paspoort afgeven maar bij het zien van mijn papoort verstond de militair in kwestie er geen zars van en gaf die maar (om schaamte te vermijden) direct terug. ( Arabieren beginnen met de (voor ons westerlingen) achterkant van een boek en bij het aanschouwen van de `eerste` 5 blanco pagina`s gaf hij mijn identiteitsboekje maar terug om gezichtsverlies te vermijden. Terug op de bus verklaarde ik de rare grimassen van de landsverdedigende medeburger van mijn medereizigers en hilariteit alom.
3. Militair controleert en het gegniffel in de bus begint vernederende proporties aan te nemen als hij mijn paspoort ter hand neemt. Gevolg: gans de bus aan de kant en grondige bagageconrole (tot de maxicosie van een baby toe) bahalve deze van uw reporter ter plaatse. 3 militaire controles op 3 uur, welkom in het Midden-Oosten.
Eenmaal in Aqaba toegekomen vertrekt de boot naar Egypte om 12 uur `s nachts (op zaterdag enkel vrachtervoer, dat goedkoper is, maar duurt wel 3 uur in plaats van 1 uur), dus op dit moment nog maar 8 uur wachten. De wachtplaats is best gezellig tussen +/- 300 camionchauffeurs en de 3 vrouwen, met veel te groot kroost, die ook wachten op de boot naar het meest ;iserabele continent op deze aardkloot. Het kunnen ook meer vrouwen geweest zijn maar de 3 die ik kon vinden zaten ergens in de donkere hoeken, ondere donkere boerkas, op donkere dekens (die ook de kleren van hun volgende dagen konden wezen) verscholen. Ze vielen enkel op door het geschrei van hun koters, de `onderdrukten` met rustige kinderen zullen mij zeker niet opgevallen zijn gedurende mijn 8 uur durende wandeling op de wachtplaats die de omvang heeft van een gemiddelde speelplaats.
Ongeveer alle buschauffeurs hebben mij aangesproken met volgende opeenvolgende vragen: van waar ben je, waar is je vrouw, welk geloof heb je? Ni maitre, ni dieu, ni femme. Maar die dieu ga ik wel uit de weg. Lonely Planet adviseert je te zeggen dat je `nog op zoek bent`. Christenen geloven de bijbel, Moslims de koran, Bohemers de lonely planet. Woord is wet en we volgen het allen even gewillig. \
Na uren wachten om 22u op de boot geraakt ( als je van Diksmuide bent kan je wachten wel relativeren, wat is 6 uur als je ooit 18 jaar wachtte om je vleugels te spreiden)?
De boot vertrok pas om 1u en kwam aan om 7 uur `s morgens (tot zover de slow boat van 3 uur). Waar we om 9 uur toestemming kregen om Egypte te betreden (na alle waarschuwingen van `why are you travelling alone` een Fin tegengekomen op de boot die bij dit schrijven vrij zat achter mij ligt te maffen in de zetel van het kantoor waar ik dit verslag maak. Na (25/12 6u tot 27/12 11u) 53u reizen met 4u slaap eindelijk in Dahab toegekomen om een ganse dag in de zon te liggen pinten drinken, waterpijp roken en naar Saudie-Arabie te kijken aan de Rode Zee.
Morgen naar Katerina Klooster en Mt. Sinai. Verder verslag volgt.

PS. `De Clash of the cultures` geeft geen vonken, enkel kinderlijke vragen die (mits de genuanceerde antwoorden) tot een volwassen wereld kan leiden.

Uw,

1, 2, 3, 4 lets go

Met een lichte rugzak, zware ambitie en het nodige lef start binnen enkele dagen een langgerekt Midden-Oosten avontuur dat hopelijk enkele jaren (met komen en gaan) zal kunnen blijven duren.

Fase 1: de verkenningsronde

Op het programma: Jordanië, Egypte, Syrië en Palestina.
Doel: een verder doel vinden, zoals we hier steeds naar op zoek zijn.

Deze blog gaat over 1 persoon in de wereld, die vliegt als een vlinder, op reis in het leven, een reis die nooit eindigt!