dinsdag 26 januari 2010

Don Juan aan de grensovergang

“In het hol van een leeuw geraak je ook makkelijker binnen dan buiten”: vertelde een ervaren Nederlandse toerist mij. Dus dat zou weer een gezellige grensovergang worden die ik op de heilige vrijdag zou ondernemen. Samen met een Japanner had uw reporter ter plaatse besloten om zo vroeg mogelijk en niet alleen te proberen de grens over te steken. De weekends zijn hier langer dan deze in mijn gloriedagen der studententijd. Vrijdagmorgen beginnen de moslims om via de joden en de christenen op maandagmorgen weer op een normale maatschappelijke activiteit over te schakelen.

Deze halfwekelijkse instabiliteit heeft ook invloed op openbaar vervoer en grensovergangen maar mijn Japanse reisgezel was al even ongeschoold in deze conflictveroorzakende theorieën als ikzelf en welke religie ons waar zou vastzetten was ons beiden een raadsel.

“In Japan heeft er niemand een religie”: vertrouwde de volledige Japanse delegatie van het Peace Hotel de andere bewoners toe. Lisa en Irena hadden wellicht al zoveel wereldreizigers uit het Verre Oosten de revue zien passeren dat ze hier nauwelijks nog naar luisterden. Lucas had dit ook reeds ergens vernomen en wist direct de gevolgen van de seculiere staat aan te tonen. Aangezien er daar niemand in een god gelooft is het ook normaal dat er daar enorm veel mensen overgaan tot zelfmoord. De zelfuitgeroepen kenner van de Japanse samenleving wist er dan ook aan toe te voegen dat dit ritueel daar nog dient uitgevoerd te worden met een lang zwaard ter hoogte van de buik. Zijn Engels bleek onvoldoende te zijn om de Japanners te informeren over de oorzaak van de courante vorm van levensbeëindiging op hun eiland. Daarom beeldde hij het theatraal uit in een scene waardoor Madame Butterfly zich liever in groep zou laten verkrachten door een bende Congolese regeringssoldaten dan deze voorstelling in de keuken, bij het avondeten nota bene, bij te wonen. Ik trok de Poolse theorie verder door en van zelfmoord bleek er dus geen sprake te zijn in Japan. Het was duidelijk god die de ongelovigen bij hem riep om hen eens duidelijk te informeren over zijn bestaan. Het ridiculiseren doodde de conversatie en zo wisten we nog steeds niet of we al dan niet werkende buschauffeurs of grensovergangen zouden treffen op onze lonkende tocht naar Amman.

Alle pro-Palestijnse zaken goed verstopt in de rugzak stonden we in een ellenlange rij aan te schuiven om weer eens de nodige stempels te bemachtigen om van land te veranderen. Na het betalen van de belasting om het heilige land te verlaten mocht ik me gratis en voor niks in een file plaatsnemen die wellicht een ganse namiddag in beslag ging nemen. Wegdromend van een diplomatenstatus, die me toegang zou verschaffen tot een leeg loket en een spoedige aankomst in Amman, kruisten mijn ogen de beschaamde kijkers van de charmante douanierster. Blijven staren en glimlachen bleek het middel te zijn om door deze reddende engel in uniform uit de wachtenden gepikt te worden en mij persoonlijk te laten begeleiden naar haar lokaaltje waar de VIP’s en diplomaten hun toegang verkregen. Het gevoel van casanova van het witte doek was me nog nooit zo hard overvallen maar een “what’s a girl like you doing in a place like this” kwam er net niet uit. Aangezien de omstandigheden ging deze vraag niet volledig misplaatst zijn maar als je het geluk tegen komt, ga er dan mee dansen en daag het vooral niet teveel uit. Een korte blik op mijn paspoort en stempel van Syrië deed haar verleidende blik wat tanen maar toch begeleidde ze me naar de bus die alles wat niet Palestijns is naar het andere land zal over brengen. Ik informeerde naar het waarom van deze bussen voor enkel Palestijnen maar ik kreeg enkel te horen dat dit de wet is en dat zij die ook niet heeft opgesteld. Had ik deze dingen in Zuid-Afrika gezien dan had het de stempel Apartheid gekregen, hier is dit een gewone regel, de wet, het dagelijkse leven.

In Amman kreeg ik een bed in de kamer van Mathieu, de gekke Belg, die na tien dagen nog steeds niet was gestopt met zijn tweedaags bezoek aan Amman en met deze partner in crime ging de uittocht ook in grandeur kunnen verlopen. Hij had zijn auto toch aan de meest louche types van Amman kunnen verkopen en zo kon hij de omgekeerde weg van mij afleggen om zijn bezigheden in Israel te hervatten. In onze laatste dag samen gaf hij me een spoedcursus “gratis binnen dringen in betalende monumenten” en ’s avonds leerde hij me hoe je al je uitgespaarde geld weer kan uitgeven in het winkelcentrum waar er na sluitingsuur geen Jordanen (zonder buitenlandse begeleiding) maar wel buitenlanders binnen mogen. De Belgische driekleur werd er met ere verdedigd in een wedstrijd bowling tegen een Jordaan, een Japanse, een Taiwanees, een Zwitser en een Amerikaan.

Na een mooie verkenningstocht doorheen het Midden-Oosten liet ik mij al even vermoeid als bij het vertrek naar de luchthaven brengen. Er ging nog geen vleugje heimwee in de lucht maar toch zei mijn ticket dat ik terug moest naar het land waar vrienden eerder een deel van je cyberbestaan zijn dan kloppende vuisten op je voordeur.

donderdag 14 januari 2010

Evenwicht moet er zijn

De kogel is door de kerk, de moskee en de synagoge, want evenwicht moet er zijn, zeker hier in Jerusalem.

Vanmorgen afspraak gehad met Jacques Neno, de coordinator van de NGO `EJE`. Een ontmoeting met alle gevolgen van die want binnen exact 242 dagen kan ik beginnen jeugdwerk organiseren in de Palestijnse vluchtelingenkampen op de Westbank en mogelijks (als er tegen dan terug buitenlanders binnen mogen) ook in Gaza. Uw reporter kan met veel spanning de dagen beginnen aftellen voor zijn terugkeer naar de heiligste der geile steden. Mijn dagen zal ik er dus slijten in de kampen, mijn nachten hopelijk in dit hotel waar Fawlty Towers nog een puntje aan kan zuigen. Lieve lezer, laat mij in het iets langer dan kort beschrijven hoe dit gekkenhuis gerund, bewoond en beleefd wordt.

Aan het roer van dit stuurloze schip staat de 70-jarige Ibrahim. Van tussen zijn, net als Arafat, bevende lippen ontspruiten de meest ongeloofwaardige mythen en legendes. Durft iemand iets in vraag stellen dan sluipt de gastheer traagjes de trap op om vervolgens met onweerlegbare bewijzen van zijn sprookjes naar beneden te komen.

-De sleutel van de Amerkiaanse stad Shelby County gekregen uit handen van de gouverneur: bewezen!

- In India voor 1 miljoen mensen gaan spreken en het podium delen met Ravi Shankar: uw reporter zag de foto`s.

Deze verhalen worden rond de streeds van speis, drank en personen welgevulde keukentafel ten berde gebracht terwijl de heilige bompa weer een nieuwe maaltijd schept. Deze avond stond er nog brood, aardappel\groentengratin, rijst, falafel en kofte half aangeraakt op tafel op de spaghetti werd reeds uitgeschept. Als het bewegen van de deurklink ter zijner oren komt roept hij als Pavlovs hond: `welcome, sit, eat` naar de nog ongeidentificeerde maar welgekomen binnendringer(s). Zijn uitspraak is zo bekend dat het zelfs opgenomen is in een Koreaans reisboek. Een Koreaan kon dit ontcijferen uit een boek dat Ibrahim hem aanreikte en waar er een volledig hoofdstuk aan de Palestijn geweid was.

Gisteren was hij nog geen 5 minuten de deur uit of alle elektriciteit viel uit en in tijden van nood leert met zijn huisgenoten kennen.

De Amerikaanse Lisa stond direct naar kaarsen te zoeken zodat ze haar bijbelstudie en ontelbaarste gebed van de dag kon verder zetten. Deze drukke bezigheden beoefent ze met een authistische stiptheid, voor reeds meer dan een half jaar, in afwachting van de terugkeer van jezus christus zelve naar Jerusalem. Weinig zekerheden in het leven maar dit is er een van. Ook al duurt het wat lang voor god zijn zoon nog eens om boodschappen stuurt, hij wordt voor vanalles en nog wat uitvoerig bedankt. Telkens voor ze de draaiknop van de waterkraan een kwartslag naar rechts draait maakt ze een kruisteken. Als door des hands gods geslagen kijkt ze als er dan ook effectief water door de leidingen stroomt. Met`een praise the lord` zet ze de bedankingen verder. Diezelfde hand gods blijkt snel gevuld want gevleid door al deze bedankingen herhaalt dit mirakel zich steeds weder. Vriendelijke vrouw die Lisa, doet me enkel wat denken aan die psychisch gestoorde non uit `the Magdalena Sisters` als ze bij nachte in haar door lakens volledig geisoleerde onderste etage van een stapelbed die lord maar blijft en blijft bedanken.

In dezelfde wachtzaal des here jezus zit de Nieuw-Zeelandse Irena. Zij bleef bij het uitblijven van alle stroom apathisch naar het scherm van de gemeenschappelijke computer turen. Ze zit verwikkeld in een bikkelharde dweilwedstrijd met Lisa. Beiden dweilen minimum twee maal daags om er dan achteraf over te klagen dat de rest van het huis dit nooit doet. Moesten alle bewoners hier twee maal daags dweilen dan krijgt Ibrahim een waterrekening waar zelfs de drie hier meest vereerde goden jaren aan zouden moeten afbetalen. De netheid van een huis is voor persoonlijke interpretatie vatbaar. Mijn menige vorige huizen leerden mij dat de meest naar smetvrees neigende bewoner van de woonst steeds als eerste de hand aan de zwabber zal slaan en daar de gepaste frustraties bij zal ontwikkelen. Menige malen stond ik aan de ene kant van deze theorie, sporadisch aan de andere. Ik laat U naar eigen mensenkennis de kanten zelf bepalen.

Na een drukke dagtaak van dweilen, klagen en nog eens dweilen start de zeven uur durende marathon op internet. Officieel de namen van de nieuwe bewoners op de computer invoeren op bevel van Ibrahim maar wie in de reflectie van het raam naast de gemeenschappelijke computer kijkt ziet dat er naar afbeeldingen van zaligen, heiligen en andere bebaarde profeten gekeken wordt. Als je dan toch al bijna een jaar op `hem` zit te wachten weet je maar beter hoe hij er kan uitzien, een mens kan in 2000 jaar veel veranderd zijn. Straks zit je er een pint of miswijn naast te drinken en heb je het nooit door.

Lucas, de Poolse Pelgrim, kwam met een glimlach tot achter zijn oren afgewandeld en riep: `yeeaah, amaaazing, no electricity`. Hem leerde ik kennen op de bus tussen Syrie en Jordanie. Toen uw schrijver van dienst zijn paspoort, menige bussen en heel wat cash geld was verloren had deze jongeman mij het nodige geld gegeven om door de Syrische douaniers vakkundig de grens te kunnen over geschopt worden. Tijdens deze busrit werd iedere letter, ieder geluid van mij beantwoord met een `yeeaah, amaaazing` Wat is deze jongen toch gemakkelijk onder de indruk. Enkele dagen later liep ik hem ook in Jerusalem tegen het lijf terwijl hij op zoek was naar een dak boven het hoofd. Wederom was alles amaaaazing en begon het uw reporter te dagen dat niet zijn beperkte kennis van de wereld maar wel zijn beperkte kennis van het engels de oorzaak waren van zijn niet aflatende enthousiasme. Meestal wist hij niet wat er gebeurde maar alles was de max..Ons wederzien zag hij als een mirakel en diepgelovigen kunnen eerder bij regel dan bij uitzondering belang hechten aan mirakels. Zo werden Jozef (mijn naam bij de Christenen in dit huis) en de maffe Pool onafscheidelijker dan Brussel, Halle en Vilvoorde, mijn eerste volgeling. Ook naar mijn intervieuw in Bethlehem volgde hij mij en dit was een tikkende tijdbom.

Aan de grens tussen Syrie en Jordanie had hij , bij wijze van grap, naar de militaire inspectie geroepen: `I`m here to kill your king` (met een accent dat U nog wel kent van Bondslechterikken ten tijde van Koude Oorlog), waarop onze zakken nog eens werden omgekeerd.

Tegen de tijd dat hij aan de Jordaans\Israelische grens was aangekomen had hij zich ergens een Arafatsjaal machtig gemaakt en deze rond zijn kop gewikkeld om een goede indruk te wekken bij de ondervragingen van de eerder omschreven puberpolitie. Ook op de vraag `do you want to go to the Westbank` had hij `yeeaah, amaaazing` geantwoord en als prijs van dit antwoord kreeg hij geen stempel op een apart blaadje papier maar pal op pagina 16 van zijn paspoort. `This makes my passport toiletpaper`: zei de gebroken man in al evenzeer gebroken Engels. `Wees blij` trachtte ik hem op te beuren ` zo ben je wel maar 1 van de weinigen in het Midden-Oosten die in het bezit is van toiletpapier` (is inderdaad een rariteit in deze streek). Zelfs deze spitsvondige opmerking bracht weinig zoden aan de dijk. Lucas doet op dit ogenblik vrijwilligerswerk in Armenie (kan ook, zonder dat hij het goed beseft, het land uit gezet zijn volgens mij) en aangezien hij geen roste zloty heeft om een vliegtuigticket terug te betalen en hij over land zeker Syrie of Irak moet kruisen (landen die geen paspoorten met Israelische stempels toelaten) zit hij dik in de puree.

Met deze diplomatische kanjer moest ik dus de roadblocks van de bloeddorstige bezetters op weg naar Bethlehem trotseren. Ik besloot `s morgens voor vertrek aan de keukentafel als wijze van toneeltje een Israelische controle te simuleren om hem wat voor te bereiden. Bleek geen slecht plan want reeds bij vraag 1 liep het behoorlijk fout en deze leek mij zelfs voor hem haalbaar.

- Do you have your passport with you sir?

- Yes and also my card of terrorist organization! Hahahahaha.

In alle kalmte maakte ik hem duidelijk dat we bij dit antwoord binnen het uur terug over de grens van Jordanie gingen staan en we tot 2020 geen voet meer op de bodem van het heilige land gingen mogen zetten (ik voelde een `yeeaah, amaaazing` opborrelen), in al mindere kalmte maakte ik hem ook duidelijk hoe hij aan diezelfde grens een tragische dood zou sterven met 2 Belgische handen rond zijn strottenhood (de `yeeaah, amaaazing` werd weer ingeslikt). De weg naar Bethlehem zei hij geen word meer en bij aankomst ging hij zijn eigen weg. Toffe gast die Lucas.

De naar Israel uitgeweken joods\Russische Constantin bleef in het donker zitten terwijl hij verder `misooq` of iets dat er op gelijkt aan het roepen was. Deze misooqs beginnen zachtjes om 5 minuten later en 60 decibels luider te eindigen in een misooq die de buren reeds duidelijk moeten kunnen waarnemen. Hij rust 10 minuten om dan terug al zittend, stand of wandelend door het huis hetzelfde ritueel te herhalen.

`Me zoek ook`: zei ik hem `maar dan werk` en daarmee kon hij mij helpen. Ik stond namelijk oog in oog met de beste toeristische gids die Jerusalem rijk is. Hij ging er wel voor kijken en gaf me genereus zijn telefoonnummer, ik had maar te bellen. Dit bleek het nummer van het aftands toestel naast de gemeenschappelijke computer te zijn en aangezien wij in dezelfde kamer slapen was dit een wat overbodige geste. Puntje bij paaltje is onze gids een oude dakloze die zich van social initiatief naar social initiatief sleurt, ook in deze functie dus bijzonder goed geplaatst om mij een plaats op de vrijwillige arbeidsmarkt te bezorgen. Zijn leuze is `hoe meer voedselpakketten en kledij een organisatie geeft, hoe beter hij is` maakt niet uit hoeveel uur je ervoor naar verhalen over moses, jezus, allah of Abraham hebt moeten luisteren. Tijdens de zeldzame momenten dat ik in de les niet mijn zelfingenomen visie op de wereldproblemen stond te prediken en de docenten ook eens aan het word liet, leerde ik dat vrijblijvend geven niet als ontwikkelingswerk kan geklasseerd worden. Het was iets van vis en vissen of zoiets.

Zo bedankte ik hem voor zijn intentie tot inspanning.

In paniek stormden de joods\Amerikaanse moeder en dochter van de trap want in het donker was alles toch veer gevaarlijker. Vooral dan van de trap stormen, dacht ik bij mezelf, staks breek je je nek nog. De dochter is een afgietsel van de moeder, de een al superieurder aan dit aardse bestaan dan de andere en vice versa. Ook delen ze beiden een duidelijke visie op de Amerikaanse politiek. Alle staten kunnen gerangschikt worden op een schaal van eerlijk (met hun eigen California op kop) tot volledig walgelijk (Chicago). Als de democraten weer eens een president willen laten ze alle doden van Chicago eens meestemmen en zo werden Kennedy, Clinton en zeker Obama president. Helemaal absurd was de soap van de ponskaarten bij de verkiezing van Bush. Oneerlijke staten gingen daar maar eens eventjes klagen over een eerlijke staat als Florida, helemaal van de pot gerukt. De Amerikaanse politiek werd me plots helemaal duidelijk.

Thomas, een Nederlander g op reis is dat hij er zijn Nederlands al gedeeltelijk bij verleerd is, nam zijn zaklamp en zocht de zekeringkast, de verlichting kon intreden.

Boeiend huis in de stad van religieus evenwicht. De joden hebben hier hun klaagmuur en geven dan zomaar gratis eentje cadeau aan de Palestijnen. Dan nog wel een groter en langer geval dan dat ze zelf hebben. Wel niet aan het einde van hun tuin maar pal aan de achterdeur. Maar zeuren moet je niet doen als je zo`n mooie muur kan ruilen tegen 20 procent van je grond. En kwaliteit leveren die joden wel, een klaagmuur als geen ander, de ganse wereld klaagt er al over. Bij mijn passage gisterenochtend stonden er activisten van allerlei afkomst hun schilderkunsten te oefenen op het betonnen geval. Straks wordt het gat in de ozonlaag boven de Westbank zo groot dat iedere inwoner er aan huidkanker zal sterven, misschien ook een oplossing. De weiden die zijn afgenomen zijn nu onbewoond want ook de kudde van de Palestijnen is (samen met vele familieleden) afgeknald. Maar dat zal dan wel zijn om de drukte in de kampen te temperen, die Israeli`s denken toch aan alles. Van de geboorteplaats van jezus naar de echte klaagmuur en de dome of the rock met maar vier politiecontroles op mijn weg. Zakken legen, tas leeg maken, paspoort tonen, vliegtuigtickets, mopje over de Lonely Planet (sad man, are you lonely) en alles wat je verder bij je hebt tonen aan de mijnheren met de machinegeweren.

Ondanks al deze stops er in geslaagd om van elke grote, hier aanwezige religie een monument te zien want evenwicht moet er zijn, zeker hier in Jerusalem.

Uw Youssef, Jozef, Seppe (te kiezen naar religie)

zondag 10 januari 2010

hotel Ibrahim

In Amman goed en wel toegekomen werd ik in een hotel gedeponeerd waar de vikingachigtige Belg `Matthieu` lag te kuieren in de zetel. 4 jaar geleden was hij te voet uit Arlon vertrokken met een kleine rugzak en een ezel. 8000km later zat hij in Amman en dan nog uitgerekend in mijn hotel, fiesta! De ezel was in Turkije geruild voor een oude mercedes en het avontuur lachtte te veel om te negeren. Amman had ik nog niet goed gezien (wat hij een schande vond) en er was `s avonds een tof feestje, dus de reis naar Israel kon nog wel een dagje wachten. Mijn antropolcoholische natuur volgende duurde dit gekke avontuur 2 dagen langs verscheidene liquerstores, mooie bergen, warmwaterbronnen, de dode zee, ... Kortweg, een serieuze kater later stond ik aan de grens met Israel om een uur of 3 te worden ondervraagd door een bende snotneuzen van het leger (jongens en meisjes van max. 20 jaar oud). Terwijl de puberende soldaatjes wat stonden te flikflooien begon de wachtzaal al aardig vol te stromen. Gelukkig worden de grensgesprekken in ieder hostel grondig voorbereid en weet je de vragen en je antwoorden reeds op voorhand. Westbank? Daar mag je toch niet binnen? Politiek? Interesseert mij niet? Reizen? Dat is voor mij gaan zuipen en poepen in Tel Aviv, mijnheer de communicant!

Veel problemen heb ik niet ondervonden met mijn babyface en weldra stond ik voor de stadsmuren van Jerusalem. Op weg vond ik in Oost-Jerusalem het peacehostel van Ibrahim.
Concept: een man zet een huis open voor iedereen die overnachting zoekt (ongeacht afkomst of religie), hij kookt zodat iedereen op gelijk welk moment van de dag maar op te warmen heeft, douches (enkel koud water) en internet ter beschikking,... Men geeft wat men kan missen, is dit niets dan is dit maar zo. Eens dweilen betaalt de rekening ook. Zo was ik direct al de vuilnisakken aan het wegbrengen naar de belt, mooie manier om Palestina te leren kennen, zo`n wandeling met 20kg vuilnis in je armen.
Wie heeft er warm water, zeep of toiletpapier nodig, ik begin van vooraf aan. Wat een luizenleven.

Maar wat trekt zo`n initiatief van volk allemaal aan?
- pelgrims van middelbare leeftijd die wachten tot jezus hier terug komt, geen zever!
- joden op doortocht
- moslims die Palestina bezoeken
- een volle of halfvole bus Japanezen (naar Europese normen een volle bus, hier is dit halvol.
- bohemers als uw reporter ter plaatse

Een veel te gekke combinatie die wonderwel samen leeft, sommigen wonen hier al meer dan een jaar kostenloos. En allen met veel respect voor elkaar en vooral voor de hoogbejaarde Ibrahim die hier door de ganse buurt op handen gedragen wordt, met iedereen praatjes slaat en kinderen om brood en groenten zendt om nog eens een potje te koken voor de dertigtal bewonders die onder zijn dak huizen.

Jerusalem: op 5 meter wandelen ga je van een souk in Marrakech naar Nieuwstraat Brussel, duizenden toeristen en histerische pelgrims van religies allerhande en voor ieder fototoestel dat een bezoeker in zijn zak zitten heeft zijn er 2 militairen met machinegeweren in de straat aan het paraderen. Hier wil ik meer van weten, hier wil ik wonen.

Inspiratie borrelt op voor een `hotel Ibrahim` , kansen genoeg om hier aan sociaal werk te doen, wederom insjallah

vrijdag 8 januari 2010

sans papier

De islam is de verst gevorderde en slimste godsdient van allen.
Dit beweerde Faris de tapijtenverkoper toch. Als de dag des oordeels komt en de christenen hadden gelijk dan hadden de moslims ook in jezus geloofd, is bij hen de profeet Isa.
Blijkt door de loop der omstandigheden dat de joden gelijk hadden dan is in hun idool ook opgenomen in de lijst de 24 profeten. Als de moslims er recht op zaten nemen ze niemand mee en is er des te meer plaats in het paradijs. Naar alle andere wereldgodsdiensten heb ik maar niet gevraagd, stel dat de mormonen of zo het groot gelijk in pacht hadden, wat dan, zit die ook in de islam vervat?
Zo concludeerde Faris dat de islam de meest verdraagzame godsdienst van allen was. Een moslimman mocht zelfs met een christenvrouw huwen, allemaal toegelaten.
Toen een Sloveense vrouw opmerkte dat ze in Libanon een moslimvrouw met een christenman was tegen gekomen was dit een stap te ver, ontoelaatbaar. De man moet steeds verder gevorderd zijn dan de vrouw en niets is verder gevorderd dan de Islam, dit waren zeer terechte regels die eeuwen gegroeid zijn, niet in twijfel te trekken zijn en die buitenlanders onmogelijk kunnen verstaan want ze zijn minder ver gevorderd dan gelijk welke ongeletterde tapijtenverkoper in het Midden-Oosten, ook een goeie morgen, en dat voor de meest verdraagzame wereldvisie die er bestaat.

Tijd genoeg gespendeerd in het paradijs en het echte werk kon beginnen.
In Damascus kocht ik mijn busticket om naar Amman te gaan, dagje om de trip naar Israel voor te bereiden, alle verboden producten ergens veilig achter te laten en op zoek te gaan naar een plaats waar ik me tijdelijk, nuttig en volledig pro deo zou kunnen gaan inzetten.
Hoera, hoera: de eerstvolgende bus kwam er al binnen 5 uur aan voor een trip van 4 tot 5 uur.
Net na het kopen van mijn ticket vroeg `de kiwi` Duncan mij of ik voor dezelfde prijs geen taxi wilde delen die nu ging vertrekken van Amman. Zonde van het busticket maar liever een halve dag in Amman dan in een Syrisch busstation. Met de Nieuw-Zeelanders aan de grens toegekomen merkte ik dat mijn paspoort op de een of andere manier was gaan afzetten van mij en dat de vindplaats van dit papieren (doch vrij belangerijk op reis) document mij een raadsel was.
Na half uurtje zoeken en vloeken terug op de bus naar Damascus en in het busstation toegekomen stond er een straatverkoper naar mij te roepen en nee, ik wou geen 25 paar sokken kopen. Hij glimlachte zijn verstorven tanden bloot en haalde mijn internationaal stempelboek uit zijn zak. Victory, geen sans papier meer. De man weigerde thee, maaltijd, geld,... die Syrische vriendelijkheid toch. Wel gemakkelijk zo kon ik busticket kopen voor een bus die 10 minuten later naar de Jordaanse hoofdstad zou vertrekken, was het niet dat de motor het direct begaf en dit de tijd enkel rekte, maar ik had een paspoort en de weg naar Israel kon beginnen.

Je vous embrasse,

veni, vidi, vici

Esteban was in zijn nopjes. Trots toonde hij zijn paspoort en daar kleefde sedert een half uur geleden een sticker van Iran in. Precies een achtjarig jongentje dat zijn voetbalstickerboek volledig bij elkaar gekleefd had. Wat niet voor de hand liggende reislanden betreft kon zijn collectie wel tellen. Geen bevolking aan flarden geschoten, in mootjes gekapt of collectief naar pierenland geholpen of hij had er gezellig kiekjes van staan nemen.
Mijn bestemming van de dag (Palmyra) ging toch richting Irak dus besloot hij mee te gaan naar de oude Romeinse archeologische sites waar Ben Hur zo zou kunnen zijn opgenomen.
In de bus ontmoetten we een Iranier die Esteban duidelijk maakte dat Iran een prachtig land is maar vroeg hem toch vriendelijk of hij wel wist dat er nu niet echt een toeristenseizoen bezig was, met van die revoluties en zo (precies hij vertelde over het regenseizoen).
`Net daarmee` legde de Argentijn uit, club med-vakanties zijn voor oude wijven en dit kon ik enkel beamen. De Iranier begon zijn plannen te verstaan maar raadde toch af om foto`s te nemen als er meer dan gemiddeld geschoten werd op straat. Dit maakte weinig indruk. De trotse nationalist woonde dus wel in Argentinie, revoluties zijn daar zo gewoon als voetbal en tango.
Door al de inflaties is het land goedkoper geworden dan Syrie en als je al zo onderaan de welvaartslijst begint te bengelen dan vond hij een revolutie niet meer dan gerechtvaardigd, desnoods wekelijks.
De rest van de rit werd opgefleurd met met filmpjes op GSM`s van andere passagiers. Allen begonnen met explosies of geweervuur en eindigden met lijken (al dan niet verdeeld in verschillende stukjes) en verminkte mensen die in paniek door de straten hotsten. Het beeldmateriaal was eigenhandig opgenomen en dan nog wel in het centrum van Damascus, bij aanslagen die het buitenlandse nieuws niet halen door de staatscensuur.
Esteban maakte me duidelijk dat deze mannen wellicht wat extremistische gedachten heben en zo de westerlingen de stuipen op het lijf en het land uit willen jagen. Met wegwijzers als `Iraq 100km` door het het raam te zien leek me dit geen zo`n ongeloofwaardige uitleg, we waren ten slotte in het iets onrustigere oosten van Syrie.
Na een dagje kuieren in Palmyra realiseerde ik mij op de bus terug dat ik de dag ontploffing of aanslagvrij had kunnen doorbrengen, iets wat door de busgenoten in twijfel getrokken werd.
Maar net iets te vroeg victory gekraaid en het achterwiel van de bus ontplofte. Daar sta je dan maar weer te blinken in de vrieskou, midden in de woestijn met een bus die insjallah nog verder zal kunnen rijden.
Zou de bestuurder ook Mahmoet heten?
Met enkel zijn 2 schoenen die nog van onder de bus uitstaken leek dit mij niet het gelegen moment om het te vragen.

donderdag 7 januari 2010

Paradise now

De profeet Mohammed was op reis. Ook een profeet mag toch wel eens op verlof gaan. Die Dalai Lama is volgens mij ook meer op reis dan dat hij Lama staat te wezen.
Op deze reis kwam de profeet dus voor de grenzen van Damascus te staan en sprak :`het paradijs wil ik enkel betreden als ik overleden ben`. Waarop hij zijn kar draaide (of waarmee hij ook op reis was) en de andere kant uit ging.

Daar uw reporter het paradijs op aarde wel wenst te betreden en dan nog liefst zo veel en zo lang mogelijk liet ik mijn taxi aan volle snelheid (laatste 100km niet onder de 150km\h) de oudste stad ter wereld binnen razen. Na een reis van 12 uur en meer dan 500 km werd ik met mijn Syrische taxigenoot aan een donkere bushalte afgezet. De man sprak nog minder Engels dan ik Arabisch maar op 1 of andere manier slaagde ik hem toch duidelijk te maken welk hotel ik nodig had. In hollywood-kidnappingstijl sleurt hij mij in 1 van de ontelbare voorbijrazende taxi`s en laat hem even abrupt weer stoppen. Hij betaalt de taxi en haalt mij er uit. Hij weigert mijn deel van het geld en begint aan alle kraampjes te vragen waar `funduq al raabi` is. Geen mens blijkt dit te weten maar na een half uur vragen en telefoneren komen we in de inkomhal van dit prachtige budgethotel. Via een tolk kom ik te weten dat hij dit enkel voor mij deed en nu een taxi zal zoeken om hem naar Aleppo (300km naar het noorden) te brengen. Hij aanvaardt zelfs geen thee voor zijn tijd en inspanningen. Ik was gewaarschuwd voor de Syrische gastvrijheid maar dit tartte alle verbeelding en dit dan nog wel in een `axe of evil`. Met deze axe kan je nog geen brandhout kappen, laat staan een mondiale brandhaard starten.
Mijn kamergenoot is Esteban, een conflictfotograaf uit Argentinie die wacht op zijn visum voor Iran zodat hij gezellig door Irak, Iran en Afghanistan kan gaan trekken. Hij gidst me bij nachte door de beste plaatsen van Damascus zodat ik achteraf in een droom van 1001 nachten kan vallen.

Mijn oren gingen open met wat Spaans gevloek waarop mijn ogen moeizaam volgden. Esteban ging wellicht een visum krijgen maar slecht een `single entry`. Dit verknalde zijn Afghanistan-avontuur want zijn vlucht was reeds geregeld vanuit Teheran. Wellicht weinig VS-soldaten zullen zo vloeken om het feest in Afghanistan te moeten missen en hun geweren schieten dan nog wel veel sneller dan zijn camera. Hij was er 3 jaar geleden reeds geweest en had graag gezien hoe de situatie er nu was. `Nog steeds alles naar de kloten` was mijn eerste gok en tevens mijn eerste woorden van de dag. Om zijn gedachten te verzetten gingen we eens controleren hoe moeilijk het was om als westerling contact te leggen met gesluierde vrouwen. Hoe debiel dit plan ook klonk, de oudste stad ter wereld mocht ook wel eens nieuwe gewoonten leren en ik was hier ten slotte om meer over de cultuur en gewoonten te leren.
Toegegeven, gemakkelijk is anders maar de volhouder wint en naast enorm veel hilarische momenten, een t-shirt van de Palestijnse nationale voetbalploeg, een zigeuner-muziekinstrument en vele kwade, mannelijke blikken (gelukkig is de fatwa hier wat uit de mode geraakt) hebben we er ook nog wat charmante gesprekken aan over gehouden.
`You`ve got beauthifull eyes`bleek best te werken en geen woord was er van gelogen. Walt Disney kwam zijn inspiratie voor Yasmine van Alladin en Pocahontas zeker in Syrie opdoen. De dag afgesloten in een theehuis waar de enige nog levende, proffesionele storyteller van Syrie zijn relaas kwam doen. Een Libanese vrouw vertelde mij achteraf dat dat hij bij de omschrijving van een vreemde krijger zei dat deze `geen kou kende, in het groen gekleed was en een rare ring door zijn neus had`. Nu weet ik waarom ik (gekleed in korte groene broek en slippers) in het midden van de Syrische winter en van van zijn verhaal plots uitgelachen werd door gans de bar.
Maar niet elke ajnabi eist reeds op dag 1 zijn rol op in het verhaal van deze nu al legendarische figuur. Klaar om mijn avonturen met de U en de wereld te delen bleek ongeveer alle bruikbare onderdelen van internet geblokkeerd te zijn, ook dit is dus het Midden-Oosten.

Uw,

It`s a small world

Wederom stond uw reporter om 5u op om de weg op te gaan, deze bestemming: wadi rum.
Halfweg mijn koffie stopt de bus en vraagt de chauffeur mijn ticket en afkomst.
Bij het horen van Beljieka blinken zijn ogen, stampt hij spontaan zijn copiloot\ticketverkoper naar de achterbank en de plaats naast de chauffeur is voor de Belg met de gekke ring. Net na vertrek haalt hij de EHBO-koffer boven (wonder boven wonder was dit aanwezig in dit prehistorisch rijtuig) en toverde hij er een plastieken map met vele foto`s uit te voorschijn (was ook de enige inhoud van de koffer).
De chauffeur (weer een Mahmoud, als dit maar goed afliep) was getrouwd geweest met een Belgische uit Marke en toonde mij al zijn foto`s uit Europa. Flashbacks aan de Mahmoud uit `Problemski Hotel`, je wil papieren maar bent dan als buitenlander wel genoodzaakt om met een moddervet wijf aan te pappen. En deze woorden zijn dan nog een eufimisme voor wat ik op de foto`s, op mijn nuchtere maag dan nog wel, voorgeschoteld kreeg.
Foto`s met `Brugse boekhandel` op de achtergrond waren zeker van Maastricht en niet van Brugge, Buckingham Palace bleek in die tijd nog in Zwitserland te liggen,... Ik trok zijn herinneringen aan Europa niet verder in twijfel en liet begaan. Enkel bij het zien van een foto van mijn chauffeur bij het beeld van Genraal Baron Jacques voor het stadhuis van Diksmuide bleef ik roepen dat dit niet Marke was maar consensus leek uit den boze.
Ondertussen drongen de andere passagiers er toch lichtjes (en ook wel iets zwaarder) op aan om meer op de weg te letten en minder op de foto`s. `Dies gordjoes bee velie diep sul` riep een Japanees van enkele meters achter ons. Bij afstappen kreeg ik zijn adres en volgende keren in Jordanie blijf ik bij hem en zijn nieuwe familie slapen, en in Jordanie betekent dit nog iets.
De jeep kwam aan en we gingen met zijn zijn vieren Lawrende Of Arabia achterna. Een Franse vrouw in mijn jeep kwam net terug van werken in een vluchtelingenkamp in Palestina en zal mijn gegevens doorgeven. Ook in de essentie van mijn reis is dus een eerste stap gezet, wederom insjallah...

Uw,