Esteban was in zijn nopjes. Trots toonde hij zijn paspoort en daar kleefde sedert een half uur geleden een sticker van Iran in. Precies een achtjarig jongentje dat zijn voetbalstickerboek volledig bij elkaar gekleefd had. Wat niet voor de hand liggende reislanden betreft kon zijn collectie wel tellen. Geen bevolking aan flarden geschoten, in mootjes gekapt of collectief naar pierenland geholpen of hij had er gezellig kiekjes van staan nemen.
Mijn bestemming van de dag (Palmyra) ging toch richting Irak dus besloot hij mee te gaan naar de oude Romeinse archeologische sites waar Ben Hur zo zou kunnen zijn opgenomen.
In de bus ontmoetten we een Iranier die Esteban duidelijk maakte dat Iran een prachtig land is maar vroeg hem toch vriendelijk of hij wel wist dat er nu niet echt een toeristenseizoen bezig was, met van die revoluties en zo (precies hij vertelde over het regenseizoen).
`Net daarmee` legde de Argentijn uit, club med-vakanties zijn voor oude wijven en dit kon ik enkel beamen. De Iranier begon zijn plannen te verstaan maar raadde toch af om foto`s te nemen als er meer dan gemiddeld geschoten werd op straat. Dit maakte weinig indruk. De trotse nationalist woonde dus wel in Argentinie, revoluties zijn daar zo gewoon als voetbal en tango.
Door al de inflaties is het land goedkoper geworden dan Syrie en als je al zo onderaan de welvaartslijst begint te bengelen dan vond hij een revolutie niet meer dan gerechtvaardigd, desnoods wekelijks.
De rest van de rit werd opgefleurd met met filmpjes op GSM`s van andere passagiers. Allen begonnen met explosies of geweervuur en eindigden met lijken (al dan niet verdeeld in verschillende stukjes) en verminkte mensen die in paniek door de straten hotsten. Het beeldmateriaal was eigenhandig opgenomen en dan nog wel in het centrum van Damascus, bij aanslagen die het buitenlandse nieuws niet halen door de staatscensuur.
Esteban maakte me duidelijk dat deze mannen wellicht wat extremistische gedachten heben en zo de westerlingen de stuipen op het lijf en het land uit willen jagen. Met wegwijzers als `Iraq 100km` door het het raam te zien leek me dit geen zo`n ongeloofwaardige uitleg, we waren ten slotte in het iets onrustigere oosten van Syrie.
Na een dagje kuieren in Palmyra realiseerde ik mij op de bus terug dat ik de dag ontploffing of aanslagvrij had kunnen doorbrengen, iets wat door de busgenoten in twijfel getrokken werd.
Maar net iets te vroeg victory gekraaid en het achterwiel van de bus ontplofte. Daar sta je dan maar weer te blinken in de vrieskou, midden in de woestijn met een bus die insjallah nog verder zal kunnen rijden.
Zou de bestuurder ook Mahmoet heten?
Met enkel zijn 2 schoenen die nog van onder de bus uitstaken leek dit mij niet het gelegen moment om het te vragen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten