Evenwicht moet er zijn

De kogel is door de kerk, de moskee en de synagoge, want evenwicht moet er zijn, zeker hier in Jerusalem.

Vanmorgen afspraak gehad met Jacques Neno, de coordinator van de NGO `EJE`. Een ontmoeting met alle gevolgen van die want binnen exact 242 dagen kan ik beginnen jeugdwerk organiseren in de Palestijnse vluchtelingenkampen op de Westbank en mogelijks (als er tegen dan terug buitenlanders binnen mogen) ook in Gaza. Uw reporter kan met veel spanning de dagen beginnen aftellen voor zijn terugkeer naar de heiligste der geile steden. Mijn dagen zal ik er dus slijten in de kampen, mijn nachten hopelijk in dit hotel waar Fawlty Towers nog een puntje aan kan zuigen. Lieve lezer, laat mij in het iets langer dan kort beschrijven hoe dit gekkenhuis gerund, bewoond en beleefd wordt.

Aan het roer van dit stuurloze schip staat de 70-jarige Ibrahim. Van tussen zijn, net als Arafat, bevende lippen ontspruiten de meest ongeloofwaardige mythen en legendes. Durft iemand iets in vraag stellen dan sluipt de gastheer traagjes de trap op om vervolgens met onweerlegbare bewijzen van zijn sprookjes naar beneden te komen.

-De sleutel van de Amerkiaanse stad Shelby County gekregen uit handen van de gouverneur: bewezen!

- In India voor 1 miljoen mensen gaan spreken en het podium delen met Ravi Shankar: uw reporter zag de foto`s.

Deze verhalen worden rond de streeds van speis, drank en personen welgevulde keukentafel ten berde gebracht terwijl de heilige bompa weer een nieuwe maaltijd schept. Deze avond stond er nog brood, aardappel\groentengratin, rijst, falafel en kofte half aangeraakt op tafel op de spaghetti werd reeds uitgeschept. Als het bewegen van de deurklink ter zijner oren komt roept hij als Pavlovs hond: `welcome, sit, eat` naar de nog ongeidentificeerde maar welgekomen binnendringer(s). Zijn uitspraak is zo bekend dat het zelfs opgenomen is in een Koreaans reisboek. Een Koreaan kon dit ontcijferen uit een boek dat Ibrahim hem aanreikte en waar er een volledig hoofdstuk aan de Palestijn geweid was.

Gisteren was hij nog geen 5 minuten de deur uit of alle elektriciteit viel uit en in tijden van nood leert met zijn huisgenoten kennen.

De Amerikaanse Lisa stond direct naar kaarsen te zoeken zodat ze haar bijbelstudie en ontelbaarste gebed van de dag kon verder zetten. Deze drukke bezigheden beoefent ze met een authistische stiptheid, voor reeds meer dan een half jaar, in afwachting van de terugkeer van jezus christus zelve naar Jerusalem. Weinig zekerheden in het leven maar dit is er een van. Ook al duurt het wat lang voor god zijn zoon nog eens om boodschappen stuurt, hij wordt voor vanalles en nog wat uitvoerig bedankt. Telkens voor ze de draaiknop van de waterkraan een kwartslag naar rechts draait maakt ze een kruisteken. Als door des hands gods geslagen kijkt ze als er dan ook effectief water door de leidingen stroomt. Met`een praise the lord` zet ze de bedankingen verder. Diezelfde hand gods blijkt snel gevuld want gevleid door al deze bedankingen herhaalt dit mirakel zich steeds weder. Vriendelijke vrouw die Lisa, doet me enkel wat denken aan die psychisch gestoorde non uit `the Magdalena Sisters` als ze bij nachte in haar door lakens volledig geisoleerde onderste etage van een stapelbed die lord maar blijft en blijft bedanken.

In dezelfde wachtzaal des here jezus zit de Nieuw-Zeelandse Irena. Zij bleef bij het uitblijven van alle stroom apathisch naar het scherm van de gemeenschappelijke computer turen. Ze zit verwikkeld in een bikkelharde dweilwedstrijd met Lisa. Beiden dweilen minimum twee maal daags om er dan achteraf over te klagen dat de rest van het huis dit nooit doet. Moesten alle bewoners hier twee maal daags dweilen dan krijgt Ibrahim een waterrekening waar zelfs de drie hier meest vereerde goden jaren aan zouden moeten afbetalen. De netheid van een huis is voor persoonlijke interpretatie vatbaar. Mijn menige vorige huizen leerden mij dat de meest naar smetvrees neigende bewoner van de woonst steeds als eerste de hand aan de zwabber zal slaan en daar de gepaste frustraties bij zal ontwikkelen. Menige malen stond ik aan de ene kant van deze theorie, sporadisch aan de andere. Ik laat U naar eigen mensenkennis de kanten zelf bepalen.

Na een drukke dagtaak van dweilen, klagen en nog eens dweilen start de zeven uur durende marathon op internet. Officieel de namen van de nieuwe bewoners op de computer invoeren op bevel van Ibrahim maar wie in de reflectie van het raam naast de gemeenschappelijke computer kijkt ziet dat er naar afbeeldingen van zaligen, heiligen en andere bebaarde profeten gekeken wordt. Als je dan toch al bijna een jaar op `hem` zit te wachten weet je maar beter hoe hij er kan uitzien, een mens kan in 2000 jaar veel veranderd zijn. Straks zit je er een pint of miswijn naast te drinken en heb je het nooit door.

Lucas, de Poolse Pelgrim, kwam met een glimlach tot achter zijn oren afgewandeld en riep: `yeeaah, amaaazing, no electricity`. Hem leerde ik kennen op de bus tussen Syrie en Jordanie. Toen uw schrijver van dienst zijn paspoort, menige bussen en heel wat cash geld was verloren had deze jongeman mij het nodige geld gegeven om door de Syrische douaniers vakkundig de grens te kunnen over geschopt worden. Tijdens deze busrit werd iedere letter, ieder geluid van mij beantwoord met een `yeeaah, amaaazing` Wat is deze jongen toch gemakkelijk onder de indruk. Enkele dagen later liep ik hem ook in Jerusalem tegen het lijf terwijl hij op zoek was naar een dak boven het hoofd. Wederom was alles amaaaazing en begon het uw reporter te dagen dat niet zijn beperkte kennis van de wereld maar wel zijn beperkte kennis van het engels de oorzaak waren van zijn niet aflatende enthousiasme. Meestal wist hij niet wat er gebeurde maar alles was de max..Ons wederzien zag hij als een mirakel en diepgelovigen kunnen eerder bij regel dan bij uitzondering belang hechten aan mirakels. Zo werden Jozef (mijn naam bij de Christenen in dit huis) en de maffe Pool onafscheidelijker dan Brussel, Halle en Vilvoorde, mijn eerste volgeling. Ook naar mijn intervieuw in Bethlehem volgde hij mij en dit was een tikkende tijdbom.

Aan de grens tussen Syrie en Jordanie had hij , bij wijze van grap, naar de militaire inspectie geroepen: `I`m here to kill your king` (met een accent dat U nog wel kent van Bondslechterikken ten tijde van Koude Oorlog), waarop onze zakken nog eens werden omgekeerd.

Tegen de tijd dat hij aan de Jordaans\Israelische grens was aangekomen had hij zich ergens een Arafatsjaal machtig gemaakt en deze rond zijn kop gewikkeld om een goede indruk te wekken bij de ondervragingen van de eerder omschreven puberpolitie. Ook op de vraag `do you want to go to the Westbank` had hij `yeeaah, amaaazing` geantwoord en als prijs van dit antwoord kreeg hij geen stempel op een apart blaadje papier maar pal op pagina 16 van zijn paspoort. `This makes my passport toiletpaper`: zei de gebroken man in al evenzeer gebroken Engels. `Wees blij` trachtte ik hem op te beuren ` zo ben je wel maar 1 van de weinigen in het Midden-Oosten die in het bezit is van toiletpapier` (is inderdaad een rariteit in deze streek). Zelfs deze spitsvondige opmerking bracht weinig zoden aan de dijk. Lucas doet op dit ogenblik vrijwilligerswerk in Armenie (kan ook, zonder dat hij het goed beseft, het land uit gezet zijn volgens mij) en aangezien hij geen roste zloty heeft om een vliegtuigticket terug te betalen en hij over land zeker Syrie of Irak moet kruisen (landen die geen paspoorten met Israelische stempels toelaten) zit hij dik in de puree.

Met deze diplomatische kanjer moest ik dus de roadblocks van de bloeddorstige bezetters op weg naar Bethlehem trotseren. Ik besloot `s morgens voor vertrek aan de keukentafel als wijze van toneeltje een Israelische controle te simuleren om hem wat voor te bereiden. Bleek geen slecht plan want reeds bij vraag 1 liep het behoorlijk fout en deze leek mij zelfs voor hem haalbaar.

- Do you have your passport with you sir?

- Yes and also my card of terrorist organization! Hahahahaha.

In alle kalmte maakte ik hem duidelijk dat we bij dit antwoord binnen het uur terug over de grens van Jordanie gingen staan en we tot 2020 geen voet meer op de bodem van het heilige land gingen mogen zetten (ik voelde een `yeeaah, amaaazing` opborrelen), in al mindere kalmte maakte ik hem ook duidelijk hoe hij aan diezelfde grens een tragische dood zou sterven met 2 Belgische handen rond zijn strottenhood (de `yeeaah, amaaazing` werd weer ingeslikt). De weg naar Bethlehem zei hij geen word meer en bij aankomst ging hij zijn eigen weg. Toffe gast die Lucas.

De naar Israel uitgeweken joods\Russische Constantin bleef in het donker zitten terwijl hij verder `misooq` of iets dat er op gelijkt aan het roepen was. Deze misooqs beginnen zachtjes om 5 minuten later en 60 decibels luider te eindigen in een misooq die de buren reeds duidelijk moeten kunnen waarnemen. Hij rust 10 minuten om dan terug al zittend, stand of wandelend door het huis hetzelfde ritueel te herhalen.

`Me zoek ook`: zei ik hem `maar dan werk` en daarmee kon hij mij helpen. Ik stond namelijk oog in oog met de beste toeristische gids die Jerusalem rijk is. Hij ging er wel voor kijken en gaf me genereus zijn telefoonnummer, ik had maar te bellen. Dit bleek het nummer van het aftands toestel naast de gemeenschappelijke computer te zijn en aangezien wij in dezelfde kamer slapen was dit een wat overbodige geste. Puntje bij paaltje is onze gids een oude dakloze die zich van social initiatief naar social initiatief sleurt, ook in deze functie dus bijzonder goed geplaatst om mij een plaats op de vrijwillige arbeidsmarkt te bezorgen. Zijn leuze is `hoe meer voedselpakketten en kledij een organisatie geeft, hoe beter hij is` maakt niet uit hoeveel uur je ervoor naar verhalen over moses, jezus, allah of Abraham hebt moeten luisteren. Tijdens de zeldzame momenten dat ik in de les niet mijn zelfingenomen visie op de wereldproblemen stond te prediken en de docenten ook eens aan het word liet, leerde ik dat vrijblijvend geven niet als ontwikkelingswerk kan geklasseerd worden. Het was iets van vis en vissen of zoiets.

Zo bedankte ik hem voor zijn intentie tot inspanning.

In paniek stormden de joods\Amerikaanse moeder en dochter van de trap want in het donker was alles toch veer gevaarlijker. Vooral dan van de trap stormen, dacht ik bij mezelf, staks breek je je nek nog. De dochter is een afgietsel van de moeder, de een al superieurder aan dit aardse bestaan dan de andere en vice versa. Ook delen ze beiden een duidelijke visie op de Amerikaanse politiek. Alle staten kunnen gerangschikt worden op een schaal van eerlijk (met hun eigen California op kop) tot volledig walgelijk (Chicago). Als de democraten weer eens een president willen laten ze alle doden van Chicago eens meestemmen en zo werden Kennedy, Clinton en zeker Obama president. Helemaal absurd was de soap van de ponskaarten bij de verkiezing van Bush. Oneerlijke staten gingen daar maar eens eventjes klagen over een eerlijke staat als Florida, helemaal van de pot gerukt. De Amerikaanse politiek werd me plots helemaal duidelijk.

Thomas, een Nederlander g op reis is dat hij er zijn Nederlands al gedeeltelijk bij verleerd is, nam zijn zaklamp en zocht de zekeringkast, de verlichting kon intreden.

Boeiend huis in de stad van religieus evenwicht. De joden hebben hier hun klaagmuur en geven dan zomaar gratis eentje cadeau aan de Palestijnen. Dan nog wel een groter en langer geval dan dat ze zelf hebben. Wel niet aan het einde van hun tuin maar pal aan de achterdeur. Maar zeuren moet je niet doen als je zo`n mooie muur kan ruilen tegen 20 procent van je grond. En kwaliteit leveren die joden wel, een klaagmuur als geen ander, de ganse wereld klaagt er al over. Bij mijn passage gisterenochtend stonden er activisten van allerlei afkomst hun schilderkunsten te oefenen op het betonnen geval. Straks wordt het gat in de ozonlaag boven de Westbank zo groot dat iedere inwoner er aan huidkanker zal sterven, misschien ook een oplossing. De weiden die zijn afgenomen zijn nu onbewoond want ook de kudde van de Palestijnen is (samen met vele familieleden) afgeknald. Maar dat zal dan wel zijn om de drukte in de kampen te temperen, die Israeli`s denken toch aan alles. Van de geboorteplaats van jezus naar de echte klaagmuur en de dome of the rock met maar vier politiecontroles op mijn weg. Zakken legen, tas leeg maken, paspoort tonen, vliegtuigtickets, mopje over de Lonely Planet (sad man, are you lonely) en alles wat je verder bij je hebt tonen aan de mijnheren met de machinegeweren.

Ondanks al deze stops er in geslaagd om van elke grote, hier aanwezige religie een monument te zien want evenwicht moet er zijn, zeker hier in Jerusalem.

Uw Youssef, Jozef, Seppe (te kiezen naar religie)