sans papier

De islam is de verst gevorderde en slimste godsdient van allen.
Dit beweerde Faris de tapijtenverkoper toch. Als de dag des oordeels komt en de christenen hadden gelijk dan hadden de moslims ook in jezus geloofd, is bij hen de profeet Isa.
Blijkt door de loop der omstandigheden dat de joden gelijk hadden dan is in hun idool ook opgenomen in de lijst de 24 profeten. Als de moslims er recht op zaten nemen ze niemand mee en is er des te meer plaats in het paradijs. Naar alle andere wereldgodsdiensten heb ik maar niet gevraagd, stel dat de mormonen of zo het groot gelijk in pacht hadden, wat dan, zit die ook in de islam vervat?
Zo concludeerde Faris dat de islam de meest verdraagzame godsdienst van allen was. Een moslimman mocht zelfs met een christenvrouw huwen, allemaal toegelaten.
Toen een Sloveense vrouw opmerkte dat ze in Libanon een moslimvrouw met een christenman was tegen gekomen was dit een stap te ver, ontoelaatbaar. De man moet steeds verder gevorderd zijn dan de vrouw en niets is verder gevorderd dan de Islam, dit waren zeer terechte regels die eeuwen gegroeid zijn, niet in twijfel te trekken zijn en die buitenlanders onmogelijk kunnen verstaan want ze zijn minder ver gevorderd dan gelijk welke ongeletterde tapijtenverkoper in het Midden-Oosten, ook een goeie morgen, en dat voor de meest verdraagzame wereldvisie die er bestaat.

Tijd genoeg gespendeerd in het paradijs en het echte werk kon beginnen.
In Damascus kocht ik mijn busticket om naar Amman te gaan, dagje om de trip naar Israel voor te bereiden, alle verboden producten ergens veilig achter te laten en op zoek te gaan naar een plaats waar ik me tijdelijk, nuttig en volledig pro deo zou kunnen gaan inzetten.
Hoera, hoera: de eerstvolgende bus kwam er al binnen 5 uur aan voor een trip van 4 tot 5 uur.
Net na het kopen van mijn ticket vroeg `de kiwi` Duncan mij of ik voor dezelfde prijs geen taxi wilde delen die nu ging vertrekken van Amman. Zonde van het busticket maar liever een halve dag in Amman dan in een Syrisch busstation. Met de Nieuw-Zeelanders aan de grens toegekomen merkte ik dat mijn paspoort op de een of andere manier was gaan afzetten van mij en dat de vindplaats van dit papieren (doch vrij belangerijk op reis) document mij een raadsel was.
Na half uurtje zoeken en vloeken terug op de bus naar Damascus en in het busstation toegekomen stond er een straatverkoper naar mij te roepen en nee, ik wou geen 25 paar sokken kopen. Hij glimlachte zijn verstorven tanden bloot en haalde mijn internationaal stempelboek uit zijn zak. Victory, geen sans papier meer. De man weigerde thee, maaltijd, geld,... die Syrische vriendelijkheid toch. Wel gemakkelijk zo kon ik busticket kopen voor een bus die 10 minuten later naar de Jordaanse hoofdstad zou vertrekken, was het niet dat de motor het direct begaf en dit de tijd enkel rekte, maar ik had een paspoort en de weg naar Israel kon beginnen.

Je vous embrasse,