veloren dagen maken gulukkig

Voor zonsopgang op de trein gesprongen met de hoop nog wat flauw zonlicht van de dag op te vangen. Bij het landen in het donkere Amman wist ik dat dit ijdele hoop geweest was. Wat ik wel opving was een grenscontrole die iedere bladzijde van mijn 900 bladzijdende tellende boek doorzocht op bommen, drugs en wellicht ezelsoren. 2 van de 3 zijn er zeker niet gevonden. Bij overgangen naar het Midden-Oosten werd er anders gecontroleerd. In het stadion van `Queen Alia National airpot` was er zelfs een wedstrijd tussen FC luchthavenpolitie tegen KV bagageconroleurs die ik kon bijwonen en zelfs een balletje meetrappen. Mijn bagage kwam zo wel 2 uur later toe (zoals van alle andere passagiers) maar de sfeer zat er wel dik in. Waarom geen onspanningssamenwerkers naar het noorden zenden in plaats van ontwikkelingssamenwerkers naar het zuiden? Na de kerstfeesten 2 uur geslapen en om 1 uur `s nachts in hotel bewusteloos gevallen tot de Moskee (die ze `s nachts naast mijn hotel moeten geplaatst hebben) mij om 5 uur voor het ochtendgebed wakker riep, zonder de slaap te kunnen hervatten, dank u Allah voor deze alarmklok, gelieve in het gevolg mijn GSM te volgen.
Om 7 uur zodoende in een busstation aan het wachten om Egypte aan te doen. Basel leren kennen. Militair die geen spetter Engels kent maar me met een kaart van Jordanie (uit zijn militaire agenda gescheurd, klopt voor geen meter met die van kijn lonly planet) mij zijn gastvrijheid wou getuigen. Voor de bus met ongeveer alle andere passagiers ( aangezien het een public bus was geen enkele andere tourist aan boord) wat gekletst en zodoende alle foto`s op iedere GSM van iedere medereiziger (behalve van de 2 vrouwen, hebben die wel een GSM?) mogen aanschouwen. Op de busrit naar Aqaba slechts 3 militaire conroles gehad.
1. Gans de bus paspoort afgeven behalve uw reporter
2. Gans de bus paspoort afgeven maar bij het zien van mijn papoort verstond de militair in kwestie er geen zars van en gaf die maar (om schaamte te vermijden) direct terug. ( Arabieren beginnen met de (voor ons westerlingen) achterkant van een boek en bij het aanschouwen van de `eerste` 5 blanco pagina`s gaf hij mijn identiteitsboekje maar terug om gezichtsverlies te vermijden. Terug op de bus verklaarde ik de rare grimassen van de landsverdedigende medeburger van mijn medereizigers en hilariteit alom.
3. Militair controleert en het gegniffel in de bus begint vernederende proporties aan te nemen als hij mijn paspoort ter hand neemt. Gevolg: gans de bus aan de kant en grondige bagageconrole (tot de maxicosie van een baby toe) bahalve deze van uw reporter ter plaatse. 3 militaire controles op 3 uur, welkom in het Midden-Oosten.
Eenmaal in Aqaba toegekomen vertrekt de boot naar Egypte om 12 uur `s nachts (op zaterdag enkel vrachtervoer, dat goedkoper is, maar duurt wel 3 uur in plaats van 1 uur), dus op dit moment nog maar 8 uur wachten. De wachtplaats is best gezellig tussen +/- 300 camionchauffeurs en de 3 vrouwen, met veel te groot kroost, die ook wachten op de boot naar het meest ;iserabele continent op deze aardkloot. Het kunnen ook meer vrouwen geweest zijn maar de 3 die ik kon vinden zaten ergens in de donkere hoeken, ondere donkere boerkas, op donkere dekens (die ook de kleren van hun volgende dagen konden wezen) verscholen. Ze vielen enkel op door het geschrei van hun koters, de `onderdrukten` met rustige kinderen zullen mij zeker niet opgevallen zijn gedurende mijn 8 uur durende wandeling op de wachtplaats die de omvang heeft van een gemiddelde speelplaats.
Ongeveer alle buschauffeurs hebben mij aangesproken met volgende opeenvolgende vragen: van waar ben je, waar is je vrouw, welk geloof heb je? Ni maitre, ni dieu, ni femme. Maar die dieu ga ik wel uit de weg. Lonely Planet adviseert je te zeggen dat je `nog op zoek bent`. Christenen geloven de bijbel, Moslims de koran, Bohemers de lonely planet. Woord is wet en we volgen het allen even gewillig. \
Na uren wachten om 22u op de boot geraakt ( als je van Diksmuide bent kan je wachten wel relativeren, wat is 6 uur als je ooit 18 jaar wachtte om je vleugels te spreiden)?
De boot vertrok pas om 1u en kwam aan om 7 uur `s morgens (tot zover de slow boat van 3 uur). Waar we om 9 uur toestemming kregen om Egypte te betreden (na alle waarschuwingen van `why are you travelling alone` een Fin tegengekomen op de boot die bij dit schrijven vrij zat achter mij ligt te maffen in de zetel van het kantoor waar ik dit verslag maak. Na (25/12 6u tot 27/12 11u) 53u reizen met 4u slaap eindelijk in Dahab toegekomen om een ganse dag in de zon te liggen pinten drinken, waterpijp roken en naar Saudie-Arabie te kijken aan de Rode Zee.
Morgen naar Katerina Klooster en Mt. Sinai. Verder verslag volgt.

PS. `De Clash of the cultures` geeft geen vonken, enkel kinderlijke vragen die (mits de genuanceerde antwoorden) tot een volwassen wereld kan leiden.

Uw,